"çocukluğumun gündüz uykuları
bana gene o mutluluğu verir misiniz?"

Varsayılan tüm yerlerden geçtim. Şu ana kadar. Çocukluğumu içine katmayı bir türlü hazmedemediğim yolculuğum. 2001-2008. Bir uçağın alıp götürdüğü mezartaşı. İçinde yatan gençliğim. Mezarın dışında, ama sadece yazılarla var olan, sadece yazılarla yürüyen bir adam. Ve tarihsiz. Ve zamansız. Onca okul, onca ev, onca otobüsten kalan tek bir anı. Yorgunluğum. Sadece kendi yorgunluğumu değil, geçtiğim okulların, evlerin, otobüslerin de yükünü taşıyorum omuzlarımda. Atlas benim. İçlerindeki her insanın. Her varlığın. Her nesnenin. Her benin. Gördüğüm her göz, dokunduğum her eşya, artık bana unutma isteğinden başka bir şey hatırlatmıyor. Öğretmiyor. Ama ne kadar yol alırsam, o kadar geri gidiyorum. Kendi miladıma. 2001 yılına. Aslında ben mutlu olduğum zamanlar, o nadir zamanlar, geleceği yaşıyor, sadece geleceği düşlüyorum. Şu anım yok. Çocukluğum hariç, mutlu olduğum bazı zaman parçalarını hatırlıyorum, mutlu olduğum bir anı çok özlüyor, fakat anımsayamıyorum.

Bunca şeye rağmen hala nasıl gülebiliyorum, nasıl arkadaşlarımla şakalaşıp, nasıl dans edebiliyorum. Nasıl aşık olmak istiyorum. Nasıl mutlu olmaya çalışıyorum. Dün dahil koskoca yedi yılı hatırlamamaya çalışarak. Unutarak. İçimde bir tek çocukluğumu bırakmaya çalışarak. Küçük Leventiko'yu. Büyümeye çalışan Levo'yu. Belki de bu yüzden şiir yazıyorum. Belki de bu yüzden misketlerimi saklıyorum. O dünyanın artık çok uzak olduğunun nasıl da farkındayım. Ama ben o dünyanın sınırsız mutluluklarını yaşadım. Son yedi yılın acı dolu dünyasını yaşadığım gibi. İkiye ayrılmış ruhum, yaşam umudunu da, ölüm umutsuzluğunu da yan yana taşıyor. Birbirlerini yok etmeye çalışan, bir anne karnındaki iki cenin gibi.

Bu savaşın bittiği gün, kendime şöyle diyeceğim: Artık tekrar çocuksun. Yanımda kardeşim de olur belki, ve sokağa çıkıp top oynarız, güneş batana, ve annem yemeğe çağırana kadar bizi. Veya çok sevdiğim birisine anlatırım bu düşümü. Artık yolculuk etmiyorken. Çocuklarım evde top oynuyorken. Belki bir öğlen uykusunda. Sonsuza dek sürecek bir düşü düşlerim. Şu sözcükleri sıraladığım değersiz anı hatırlamaksızın.